Unuttugum yoluma tekrar...

Tasidigim misyonu, acmak istedigim kucuk capli fetihleri, amacimi, yonumu sasirmisim...
Rabb'im bir sebep bahsediyor ve tekrar yoneliyorum...
Sapmadan insan yuruyemiyor heralde, elbet bir yerlerde kayiyor yolum... Darda olsa saptigim aci, eger bir bakmassam neredeyim diye, duz yolumun cok uzagina goturuyor beni, ayriliyorum yoldan.
Sonra bir sebep... Bakiyorum ki, epey uzaklasmisim, hemen bir silkelenip, daha hizli yurumem lazim simdi ayrildigim duz yola...
Bulundugum durumu cok onceden ozetlemis biri var; Mehmed Akif.
Ne guzel anlatmis Husran'in da...

Ben böyle bakıp durmayacaktım, dili bağlı,
İslam'ı uyandırmak için haykıracaktım.
Gür hisli, gür imanlı beyinler coşar ancak,
Ben zaten uzun boylu düşünmekten uzaktım!
Haykır! 'Kime, lakin? Hani sahibleri yurdun?
Ellerdi yatanlar, sağa baktım, sola baktım;
Feryatımı artık boğarak, naş'ımı tuttum,
Bin parça edip şi'rime gömdüm de bıraktım.
Seller gibi vadiyi eninim saracakken,
Hiç çağlamadan, gizli inen yaş gibi aktım.
Yoktur elemimden şu sağır kubbede bir iz;
İnler 'Safahat'ımdaki Hüsran bile sessiz!